У першыя вясновыя дзянькі сэрца патрабуе цяпла не толькі ад тэрмометра, але і ў душы. А дзе шукаць сардэчнае цяпло, як не ў каханні? Першыя цёплыя абдымкі квітнеючага юнацтва або жар шчырых пачуццяў на піку адносін – усё гэта, вядома, ёсць і ў жыцці, але перад тым, як акунуцца ў любоўныя перыпетыі, варта патрэніравацца на кнігах. А, як мы ведаем, нішто не раскажа пра каханне лепш, чым паэзія! Наступная тэма BelBookChallenge – зборнікі любоўнай лірыкі.
“Асцярожна, дрэвы зачыняюцца”, Кірыл Анохін
Гэты зборнік – словы, вымаўленыя шэптам ў пустым пакоі, іх гарачае рэха і маўчанне, якое надыходзіць пасля. Гэта не проста словы кахання – гэта і цішыня, у якой яны гучаць. Мова ў “Асцярожна, дрэвы зачыняюцца” жывая, гнуткая, прымушае чапляцца за кожны радок, спускацца па іх, як па лесвічках. Адкладайце заўтра на чорны дзень, хадзіце канём праз уласную постаць, стаўце рукі на шырыні любімых плеч – і чытайце Кірыла Анохіна.
“Сірэны спяваюць джаз”, Таццяна Нядбай
Каханне ў гэтай кнізе вельмі пачуццёвае, а лірыка – амаль інтымная. Гэта патаемны сакрэт, настолькі асабісты, што адкрыць яго можна толькі незнаёмца ў пустым вагоне метро. Рытм вершаў – стук дажджу па даху. Пад вокладкай зборніка “Сірэны спяваюць джаз” – цэлая гісторыя, мазаіка, дэталі якой прысвечаны розным людзям, розным падзеям, розным пачуццям, але разам складаюцца ў адну агульную суцэльную карціну. І, вядома, гэта гісторыя пра каханне.
“Арэхападзенне”, Віялета Пачкоўская
Шукаеце трохі пяшчотнага суму, але без відавочнай любоўнай тугі? “Арэхападзенне” ідэальна вам падыдзе. Каханне тут светлае, з лёгкім прысмакам горычы, але ўсё ж абавязкова шчаслівае і вельмі простае – як два пальцы. А разам з тым гэта вершы пра адзінокіх багоў і грамадскі транспарт, пра бабуліну выпечку і машыну па вытворчасці метафар, пра каханне як ўцёкі і каханне як пошук. І пра шчасце – вельмі чалавечае.
“Экзістэнцыйны пейзаж”, Віка Трэнас
Вядома, гэты спіс не мог абысціся без работ Вікі Трэнас – бо што яшчэ прыходзіць першым у галаву пры згадванні беларускай любоўнай лірыкі? Вытанчаная мова і жывыя метафары – вось і ўвесь рэцэпт выдатных вершаў, у якіх адкрытасць мяшаецца з юнацкім максімалізмам, а эмоцыі – з голасам розуму. Каханне ў вершах Вікі Трэнас мае мноства граняў, пачуцці ў іх – зразумелыя, але ад гэтага не менш узнёслыя. Бо каханне – гэта заўсёды пра высокае.
“Вершы. Каханне. Проза: Выбранае”, Леанід Дранько-Майсюк
Сумуеце па больш класічнай паэзіі? Самы час азнаёміцца са зборнікам, які не хавае свайго зместу, – “Вершы. Каханне. Проза: Выбранае”. Яшчэ з карашка ўсё ясна: будзе шмат глыбокіх і шчырых пачуццяў. Пра тое, як любіць вецер, як голас квітнее астрамі, як кашаль застывае дыяментам у аправе горла, калі не можаш словамі выказаць уласныя пачуцці ў адказны момант. Гэты зборнік падае каханне як адмысловае мастацтва. І займацца гэтым мастацтвам можа кожны.
Акуніцеся з галавой у чужыя справы сардэчныя, знайдзіце ў іх сваю гісторыю, сваё адлюстраванне, і памятайце: Нацыяналка вас любіць і спадзяецца, што гэта ўзаемна.
Матэрыял падрыхтаваны аддзелам суправаджэння інтэрнэт-партала.
