Ці ёсць колер больш шматгранны і сімвалічны за белы? Чысты ліст, пачатак пачаткаў, нявіннасць, дабрыня, праўда і нават смерць – у ім увасабілася ўсё, пра што толькі можна падумаць. Таму наступная тэма BelBookChallenge асабліва цікавая: у цэнтры ўжо не перыпетыі гісторыі, не асаблівасці галоўных герояў ці вершаскладання. Кнігу для гэтай тэмы трэба будзе выбіраць па вокладцы – насуперак распаўсюджаным рэкамендацыям. Такім чынам, самы час для новай падборкі ў рамках BelBookChallenge: зборнікі з белай вокладкай!
“Радзіва «Прудок»”, Андрусь Горват
Калі вы яшчэ не прачыталі гэтую кнігу, то страцілі літаральна ўсё ў вашым жыцці, а яе белая вокладка – сімвал прабелу ў вашым чытацкім сэрцы, які тэрмінова трэба запоўніць. “Радзіва «Прудок»” – вельмі душэўная і ва ўсіх сэнсах прыемная гісторыя, якая пісалася як дзённік. Пра будні дворніка Купалаўскага тэатра. Пра пераезд ў вясковы дом у Прудку. Пра малако, казу, сабаку і ката Рому. Пра тое, як ладзіць з самім сабой і навакольным светам, калі нават выхад на задні двор цяпер усё роўна што візіт у адкрыты космас. Пра тое, як стаць сваім, – і што гэта наогул такое. Калі вы шукаеце кнігу-антыдэпрэсант, надзею на светлае заўтра і трохі маральных сіл – усё гэта тут. Пад белай вокладкай.
“Рэшта”, Алесь Ліпай
У зборніку “Рэшта” белы колер увасобіўся як чысты ліст, як сімвал пытання і пошуку, як гісторыя без пачатку і канца. Колькі б гадоў ні прайшло, нас хвалююць усе тыя ж тэмы, што і нашых продкаў і ўсіх, хто быў да іх. Больш за тое, так будзе і пасля нас. Алесь Ліпай кажа ўсё менш аб асабістым і ўсё больш – аб нацыянальным, але з мноства паднятых тэм і пытанняў, хай нават і спрэчных, складаецца асаблівая карціна свету. Каханне і смерць, чалавек і звышчалавечнае, мінулае і будучыня сплятаюцца паміж сабой сотняй колераў, яркім святлом зліваюцца ў цэлае і становяцца... белым.
“Homo”, Крысціна Бандурына
Вугальны росчырк на белым палатне, вобразы, заключаныя ў трохкутнік – любоўны, духоўны, чалавечы. Вокладка гэтага зборніка паэзіі цалкам сімвалічная. Як і ў вершах Крысціны Бандурынай, у ёй сэнсы напластоўваюцца адзін на адзін, змяняюцца ў залежнасці ад пункту гледжання, падымаюць з падсвядомасці ўсё, што было так глыбока схавана, усё, што знаёмае і новае адначасова. Гэта вершы аб тым, з чаго па кавалачках складваецца чалавек. Рэцэнзуючы “Homo”, у росчырку на вокладцы мы ўбачылі птушку над пашай. А што бачыце вы?
“Volumen.1”, Міхась Бараноўскі
Белы ў гэтай кнізе халодны, практычна нервовы. Яна амаль што складаецца з непакою – хіба можа быць інакш у месцы, дзе спакойны толькі помнік Якубу Коласу на аднайменнай плошчы? Кожны радок зыбкі, туман ды балота, глеба сыходзіць з-пад ног. Будучыня палохае сваёй нявызначанасцю, а за мінулае больш няма сіл чапляцца. Дык што ж рабіць? Рэфлексаваць. “Volumen.1” – гэта сітуацыйная рэфлексія, магчымасць спыніцца і зразумець, што ўвесь гэты час ты нікуды не бег. Калі шукаеце спосаб разабрацца ў сабе, “Volumen.1” – выдатны варыянт.
“Фантазюркі”, Вера Бурлак
Дэпрэсіўныя ноткі ў паэзіі не дапамагаюць? Самы час вярнуцца ў свет дзяцінства, дзе ўсё было простым і зразумелым, а будучыня – абавязкова светлай. У “Фантазюрках” белы колер – гэта чысціня і нявіннасць. Дарослыя часцяком грэбуюць чытаннем дзіцячай літаратуры, і дарма: гісторыі ў ёй вельмі шчырыя, яны любому паднімуць настрой. Цікава вам, пра што спяваюць машыны, калі ўключаецца матор? Што адбываецца ў дажджавых лужынах, пакуль ніхто не бачыць? Адкуль бяруцца і куды знікаюць чароўныя домікі? Падключайце фантазію – і чытайце “Фантазюркі”.
Матэрыял падрыхтаваны аддзелам суправаджэння інтэрнэт-партала.
