Калі класіка мастацкай літаратуры сапраўдная, то кнігі аўтара такіх твораў выдаюцца незалежна ад таго, колькі часу назад пайшоў з жыцця пісьменнік. Як і ў выпадку з літаратурнай спадчынай Васіля Быкава.
Пра аўтара “Сотнікава” і другіх ваенных аповесцей, кожная з якіх з’яўляецца мастацкім дакументам часу, пішуць літаратурныя крытыкі, гісторыкі літаратуры, выходзяць у свет яго творы без усялякай цэнзуры. І перавыдаюцца аповесці нашага знакамітага суайчынніка ў перакладзе на іншыя мовы.
Вельмі сімпатычным падаецца зборнік “Повести” Васіля Быкава, які ўбачыў свет у выдавецтве “Речь” (Санкт-Пецярбург) у серыі “Классика Речи”. Разам да чытача прыйшлі “Сотнікаў”, “Абеліск”, “Дажыць да світання”, “Пайсці і не вярнуцца”. Як на сённяшні час, уражвае і досыць высокі тыраж цудоўна аформленага ў паліграфічным плане выдання – 4500 экзэмпляраў. Зборнік ілюструюць выразныя, лаканічныя і разам з тым багатыя па змесце графічныя працы народнага мастака Савецкага Саюза і Беларусі Георгія Паплаўскага.
У канцы зборніка – артыкул літаратурнага крытыка, гісторыка літаратуры Сяргея Шапрана “Там, дзе праўда”. Ён пачынаецца такімі словамі другога знакамітага і аўтырытэтнага расійскага даследчыка прозы народнага пісьменніка Беларусі Васіля Быкава – Ігара Дзядкова: “Амаль невытлумачальна, чаму – праўда. Чаму ў Быкава заўсёды – праўда?”. Дарэчы, кніга, якую некалі напісаў Дзядкоў пра Васіля Быкава, носіць такую назву – “Повесть о человеке, который выстоял”.
Шэрагі мільёнаў аматараў творчасці Васіля Быкава, відавочна, і сёння дадаюцца новымі ўважлівымі чытачамі. Няхай сабе і толькі тысячы з іх адкрываюць папяровыя кнігі класіка беларускай, класіка сусветнай мастацкай літаратуры. Але і ў гэтым – сведчанне ўвагі да беларускай літаратуры. Найперш – да літаратуры, напісанай беларусамі пра Вялікую Айчынную. У Расіі, Вялікабрытаніі, Германіі, Францыі, іншых краінах выходзяць кнігі, друкуюцца ў перыядычных выданнях аповесці, апавяданні не толькі Васіля Быкава, але і Алеся Адамовіча, Алены Брава, Уладзіміра Саламахі. Прыклады можна доўжыць.
Аўтар публікацыі: Кастусь Ладуцька.
Крыніца: Звязда
