Не секрет, что желтый земляной поросенок – символ нового 2019 года. Предлагаем вспомнить произведения белорусской литературы, где встречается образ этого животного.
В сатирических произведениях свинья является олицетворением человеческих пороков – высокомерия, невежества, неблагодарности, наглости, нечистоплотности, неразборчивости в еде. В то же время в реалистических произведениях образ свиньи ассоциируется с материальным богатством, плодовитостью, семейным благополучием, а в тяжелые времена может воплощать последнюю надежду на выживание.
Попробуйте по фрагментам из текста назвать упомянутые произведения. Чтобы проверить себя, кликните по картинке.
1.
Адзін вялізарны Парсюк,
Які абегаў вёску ўсю,
За раніцу абшнырыў завуголле,
Цяпер такі меў выгляд важны,
Што носа не дастаць і сажнем –
Вышэй за ўсіх ён сам сябе лічыў,
А што ў самога на лычы,
Не бачыў гэтага…
Басня Кондрата Крапивы «Ганарысты парсюк»
2.
Трапляюцца ж бяссорамныя людзі.
Другі за што ты хочаш брацца будзе
І, калі трапіць на слабы кантроль,
Адказную хапае роль,
Хоць здольны граць за Дзецюка таго не лепей.
І атрымоўваецца ў працы…
Басня Владимира Корбана «Свінні ў рэпе»
3.
Як ты свінню не апранай
І як не кліч –
Заўсёды памятай
Пра лыч.
Басня Михаила Скрипки «Свіння і Баран»
4.
Т у л я г а. ... А што да назвы, дык я лічу, што спрэчкі тут зусім лішнія. На маю думку, лепш за ўсё карыстацца агульнапрынятымі латынскімі тэрмінамі. Паколькі вучоныя, як паведаміў нам дакладчык, ужо спрачаліся аб гэтай жывёліне, дык адпаведны тэрмін, напэўна, існуе.
Г а р л а х в а ц к і. Па-латыні, яе таксама называюць – іспалінская свіння.
Л е в а н о в і ч (насмешліва). Гэта яшчэ не зусім па-латыні.
Г а р л а х в а ц к і. У перакладзе.
Л е в а н о в і ч. Не, ты дай нам сапраўдную латынь. Цікава, як гэта гучыць.
Г а р л а х в а ц к і (адгортвае старонку даклада і чытае). Свінтус грандыёзус.
Комедия Кондрата Крапивы «Хто смяецца апошнім»
5.
І гэтак жа рашуча, як пачаў, у нейкі міг перастае ён есці і, злосна рохнуўшы, востра ўскідвае лыч і нюхае паветра, але хваравіта-няўцямна, тужліва глядзяць у пустату яго маленькія, кволыя вочкі, і ўжо чамусьці няможна даверыцца яму ні асцярожлівай ласцы ў гаспадыніным голасе, ні паспешлівай яе руцэ, што дрыготка казыча за вухам.
Рассказ Михася Стрельцова «Смаленне вепрука»
6.
Сцепаніда тым часам ціхенька вывела з хляўка ладнага іх парсючка, пачэсваючы яго за вушамі.
– Дзюдзя, дзюдзя, во сюды... Цяпер сюды. Во добра, дзюдзя...
“Як малога”, – падумаў Пятрок, прапускаючы ў дзверцы парсючка, які, ціха парохкваючы, старанна абнюхаў парожак, салому і паслухмяна ўладкаваўся ў сваім катушку, канешне, і не падазраючы пра небяспеку, якая над ім навісла. Сапраўды, гэта было рахманае свінчо, вельмі не хацелася б страціць такога. “Можа, яшчэ як і ацалее, калі будзе мець свой хоць невялікі свінячы розум”, – падумаў Пятрок.
– Ну во! – спакайней сказала Сцепаніда. – Усё ж не навідавоку. Няхай ляжыць.
Повесть Василя Быкова «Знак бяды»
7.
Лёнік паклаў на хлеб кавалак грудзінкі, крактануў, хітра ўсміхнуўся – да гаспадыні:
– Каб у вашым хляве, цётка Ганна, кабанчыкі не пераводзіліся. Як яны там будуць чухацца, дык будуць і госцейкі ў хаце. Паверце мне. Я па людзях валачуся са швайкаю, ведаю.
Яго ўсе зразумелі, маці і дзеці, але ўсе змоўчалі, ніхто не знайшоў, што адказаць.
Рассказ Виктора Карамазова «Дзяльба кабанчыка»
8.
Паперы ў каралеўстве хоць гаць гаці, друкарні – свае, мастакі – прыдворныя, зараз аздобяць кнігі. Трэба толькі прыдумаць, хто будзе апекавацца іх выданнем, стане Міністрам прыгожага пісьменства. Прызначылі – і гэта зразумела – Міністра па гадоўлі парсючкоў: адкрыццё каралеўскіх шэдэўраў належала яму.
Елена Масло «Казка пра Караля, які страшна любіў пісаць»
Тест подготовлен отделом сопровождения интернет-портала.
