Выдавецтва “Мастацкая літаратура” прадаўжае серыю кніг “100 вершаў”.
Праект нарадзіўся невыпадкова. Чытачы, бібліятэкары звяртаюць увагу на тое, што часам сёння кнігі паэзіі выходзяць вялікімі фаліянтамі. Здараецца, у некалькі соцень старонак. Сустракаючы такое выданне, задумваешся, а ці будзе чытаць сучаснік такі збор вершаў як раман. Паэзія – заўсёды вобразы, параўнанні, адзіны радок...
– Вось мы і задумаліся, што і як зрабіць, каб вярнуць увагу чытача да паэзіі, – тлумачыць дырэктар “Мастацкай літаратуры” Алесь Бадак. – І прыйшлі да такой высновы, што і ў вялікага, знакамітага і, магчыма, меней вядомага паэта можна выбраць сто самых лепшых вершаў і выдаць адной невялікай кнігай. Так склалася серыя “100 вершаў”. Часам нам падказваюць кнігарні, бібліятэкі, каго перш-наперш выдаць. Часам мы арыентуемся на меркаванні літаратурнай грамадскасці. У выніку, пачынаючы з 2017 года, выдалі пяць кніг. Адзін калектыўны зборнік паэзіі прысвяцілі вершам пра малую радзіму. Аўтары іншых збораў, дзе пастараліся выбраць самае лепшае са спадчыны паэтаў, – Міхась Стральцоў, Яўгенія Янішчыц, Пімен Панчанка. Цяпер вось – “Ніці лёсу” Генадзя Бураўкіна.
“Ці то раніцай звонкай, / Ці то вечарам ціхім – / Прыязджайце дадому, / Прыязджайце дадому / На сустрэчу / З яшчэ не забытым дзяцінствам, / Дзе матуля / Калыску люляла малому...” Гэтыя радкі верша “Прыязджайце дадому” нарадзіліся пасля знаёмства чытача са знакамітым вершам Рыгора Барадуліна – і ў эпіграф нават Генадзь Бураўкін вынес: “Трэба дома бываць часцей...” Многія творы аўтара кнігі “Ніці лёсу”, якую ўклаў чуйны да паэтычнага слова Віктар Шніп, – гэта добра вядомыя беларусам песні. “Снежная імпрэсія” – гэта ж “Завіруха” (“Ты куды мяне клічаш, / паслухай? – / На дварэ ні машын, ні людзей. / Белы снег, / Белы цень, / Белы дзень...” А хіба вы не ведаеце на памяць з маленства вось гэтыя словы: “Доўгі дзень, / Цёплы дзень / Адплывае за аблокі. / Сіні цень, / Сонны цень / Адпаўзае ў кут далёкі. / Збеглі зайкі ўсе ў лясы...”?.. Вядома ж, “Калыханка”!.. Не песня, а цэлы драматычны спектакль, які можна ўяўляць у любое надвор’е, у любую пару года. Бо ў вершы “спяць і мышкі, і стрыжы. / Спяць машыны ў гаражы”, а толькі не спяць словы, ствараючы вобразныя карціны, узбагачаючы нашы ўяўленні дзеямі, насычаючы паветра вакол нас сняжынкамі. І нясецца, выбіваючы капытамі галасы прыроды, “Конь незацугляны”. Упэўнена нагадвае пра спаконвечнае “Малітва” (“Божа, / Захіні маю Радзіму / Мудрасцю, / Спакоем / І цяплом!”)...
“Ніці лёсу” – выдатны напамін пра неўміручасць беларускай паэзіі, пра яе вышыні. І яшчэ – якраз той выпадак, калі вершаваная кніга чытаецца ад першай да апошняй старонкі.
Аўтар публікацыі: Мікола Берлеж.
Крыніца: Звязда
